آسیا باش درشت بستان نرم بده

 آسیا باش درشت بستان نرم بده:

آسیا دانه درشت را نرم میکند. این سخن در سفارش نرم رفتاری و نیکویی کردن با دیگران است، هر چند که از آن ها درشتی و بدی برسد. این مثل بیشتر در تعبیرهای صوفیان آمده است:<< یک روز شیخ ما با جمع صوفیان به در آسیایی رسید. سر اسب کشید و ساعتی توقف کرد، پس گفت می دانید که این آسیا چه می گوید می گوید؟ که تصوف این است که من در آنم. درشت می ستانم و نرم باز می دهم.>>( اسرار التوحید فی مقامات شیخ ابیسعید ابوالخیر).

این داستان را  عطار به شعر آورده است:

رفت سوی آسیابی بوسعید

آسیا را دید در گشتن مرید

ساعتی اِستاد آخر بازگشت

با گروه خویش صاحب راز گشت

گفت هست این آسیا اُستاد نیک

چشم نامحرم نمی بیند ولیک 

زانک با من گفت این ساعت نهان

کین زمان صوفی منم اندر جهان

در تصوف گر تو رنجی میبری

من بَسَم پیر تو در صوفیگری

روز و شب در خود کنم دایم سفر

پای بر جایم ولیکن درگذر

گرچه می جنبم نمی جنبم ز جای

میروم از پا به سر از سر به پای 

می ستانم بس درشت از هر کسی

میدهم بس نرم و میگردم بسی 

گر همه عالم شود زیر و زبر

نیست جز سرگشتگی کارم دگر

لاجرم پیوسته در کار آمدم

کار را همواره هموار آمدم